Richard de Heus startte met nog 3 andere dierenvrienden Quidem Carus in 2013. Hij stopte dit jaar als voorzitter en blikt terug op 7 jaar stichting: het ontstaan van de stichting, hoe hij het allemaal heeft beleefd, welke vriendschappen ontstonden en met welke herinneringen hij wegging. Wij danken Richard uit de grond van ons hart voor alles wat hij heeft betekend.
Lees hier zijn terugblik in het interview met Ariadna

Oprichter Richard de Heus blikt terug op 7 jaar Quidem Carus

Met plezier geschreven door Ariadna Eggermont-Warsitoatmodjo

Quidem Carus helpt huisdieren van mensen in financiële nood als een onvoorziene, medische situatie zich bij een huisdier voordoet zoals bij ziekte of verwonding. De band tussen mens en dier staat hierbij voorop. De stichting wil de relatie tussen mens- en dier helpen koesteren. Behandelen moet dan ook geen doel maar een middel zijn om mens en dier in goede gezondheid bij elkaar te houden. In dit interview schetst oprichter Richard de Heus een beeld van het ontstaan, de groei en zijn wensen voor de toekomst van Stichting Waarborgfonds Quidem Carus.

 
Een landelijk loket voor huisdieren in nood

“In oktober 2012 ontmoette ik Miranda op de Vakdag Fondsenwerving (een landelijke bijeenkomst voor goede doelen in De Kuip). Miranda en ik zouden daar naar een workshop gaan maar omdat de spreker verhinderd was, stonden we voor een dichte deur. We raakten aan de praat en we kwamen erachter dat we in dezelfde wijk woonden en ons oriënteerden op iets nieuws binnen de goede doelen branche. Een tijdje later ontmoette ik Kitty en Jeroen tijdens een Open Coffee netwerkbijeenkomst. We hadden het er toen over dat het Veterinair Fonds - waar ik toen fondsenwerver was - in 2013 zou stoppen. Hun stop betekende dat er geen landelijk loket meer was waar iemand die het financieel moeilijk had terecht kon met een huisdier in nood."

“Een huisdiereigenaar met een laag inkomen staat voor moeilijke keuzes als er medische nood is met een huisdier. Als het dier geen behandeling krijgt verslechtert zijn leefkwaliteit en wordt zijn belang geschaad terwijl ieder huisdier zorg en liefde behoeft. Miranda, Kitty, Jeroen en ik delen het gevoel ons in te willen zetten voor anderen, zeker voor dieren. In 2012 ontstond uit die gedachte het idee voor de stichting en op 27 maart 2013 richtte ik, samen met dit groepje dierenliefhebbers (die al snel vrienden werden) Quidem Carus op. Voor ons staat de band tussen mens en dier voorop. Met onze bijdrage willen we de leefkwaliteit van mens en huisdier positief beïnvloeden. De voorwaarde hiervoor is dat het huisdier na een behandeling kan terugkeren bij zijn eigenaar en in zijn vertrouwde omgeving verder kan herstellen."

“Naast dat we ons graag voor medemensen en dieren wilden inzetten hadden we allemaal een eigen specialisme waardoor alles wat nodig was voor een goede start in huis was. Ik als oprichter droeg het verhaal van de stichting en was ervaren in fondsenwerving. Kitty had ervaring in werving en selectie van mensen voor de stichting. Miranda was er voor de communicatie. Social media stond toen nog in kinderschoenen en was vol in opkomst, veel mensen waren ermee bezig. Ik herinner me dat koningin Beatrix in een toespraak noemde dat Nederlanders veel op hun computers zaten en ze daar zorgen over had. Ons gaf social media mogelijkheden om te communiceren met onze doelgroep. Jeroen bood zich aan als penningmeester en dat is hij nu nog. Ik zag dat stichtingen het moeilijk kunnen hebben met het vinden en houden van een goede penningmeester. Jeroen is betrokken gebleven, daar ben ik echt heel blij om.”

Vriendschap was de sleutel

“Toen we begonnen was ik idealistisch en avontuurlijk. ‘We starten dit project en we Iossen op wat we tegenkomen’, was mijn gedachte. Door mijn ervaring met het besturen van de stichting is die kijk nu zakelijker. Ik wil graag actief blijven binnen de goede doelen branche maar bedenk nu wel hoeveel tijd ik daarin kan investeren. In het begin waren de binnenkomende aanvragen beperkt, die cases behandelden we tijdens bestuursvergaderingen. Het werden er ieder jaar meer. Op een gegeven moment waren er zoveel aanvragen dat ook dat werk naar mij overliep. De hoogste piek was toen op Facebook een positief verhaal over Quidem Carus in een paar weken twaalfduizend keer werd gedeeld. Door de vele aanvragen die binnenkwamen voelde ik me toen als een Zwitsers zakmes, gestuurd door de waan van de dag.”

“Ik had steeds minder tijd om de dingen te doen die ik het Ieukst vind zoals relaties bezoeken, ons netwerk uitbreiden en zoeken naar samenwerkingen om verder te groeien. Je raakt geleidelijk aan overbelast als er onvoldoende mensen zijn om al het werk te doen. En het raakt je om jezelf met heel je hart in te zetten voor een goed doel en overbelast te raken. Soms was het daardoor lastig energie, vertrouwen en inspiratie te houden en door te gaan. Toch lukte het altijd. Miranda speelde daarin een belangrijke rol door de vriendschap die wij opbouwden. Zij was een steunpunt waar ik terecht kon om te klankborden. En dat is wederzijds want we kunnen altijd bij elkaar terecht met ideeën of als het even Iastig is.”

“lets wat ik mijn collega’s als tip wil meegeven nu ik weg ben is daarom om te investeren in persoonlijk contact. Het is denk ik goed om ook op een informele manier met elkaar om te gaan. Tijdens een wandeling, een ontmoeting in een café of door een keer met z’n allen naar de film te gaan, Ieer elkaar op een andere manier kennen. Soms zal het organiseren ervan lastig zijn omdat er kinderen zijn, dat is begrijpelijk. Mensen moeten dan er ook ‘nee’ tegen kunnen zeggen. Ik denk alleen dat weinig mensen dat zullen doen omdat het Ieuk is om mensen met het hart op dezelfde plaats beter te leren kennen. ”

Lastige keuzes

“Hoewel het onvoorstelbaar Iijkt, is er in Nederland een grote groep huisdieren die door het lage inkomen van hun eigenaar geen dierenkliniek kan bezoeken. lemand die met een klein bedrag rondkomt moet Ietterlijk kiezen tussen eten voor zichzelf of het huisdier naar de dierenarts brengen. Het zijn Iastige keuzes waar die mensen voor staan. Laatst hoorde ik op de radio dat de werkloosheid momenteel rond de vierhonderdvijfentwintigduizend Iigt. Fondsen als Quidem Carus krijgen het waarschijnlijk drukker. Juist omdat er een groeiende groep is van minder-vermogende huisdiereigenaren zijn fondsen als Quidem Carus maatschappelijk relevant en hard nodig. 

“Ik kan persoonlijk niet zeggen dat het altijd goed is om een probleem met een gift op te Iossen. We moeten oppassen dat men een stukje eigen verantwoordelijkheid op die manier bij anderen neerlegt. Toch vind ik het beter om te kijken hoe je mensen en dieren van elkaar kan Iaten blijven genieten. De band tussen mens en dier is namelijk een band om te koesteren.”

“Er zijn manieren om te anticiperen op onvoorziene, medische zorg voor huisdieren. Je kan bijvoorbeeld een huisdier verzekeren en als dat niet gaat, kun je zelf rekening houden met zijn/haar zorgbehoefte. Een ouder huisdier moet vaker naar de dierenarts dan een jong dier. Een spaarpotje aanleggen voor een huisdier is daarom een goed idee. Maar lang niet iedereen kan sparen van zijn of haar inkomen. Als zo'n persoon een huisdier in nood heeft, hoeft ‘ie zich niet te schamen om hulp te vragen van fonds, een buurvouw of een familielid. Toch zie je die schaamte vaak wel.”

Onderscheidend, pragmatisch en meelevend

“Ik vertrok met gemengde gevoelens. Emotioneel gezien is het jammer om iets dat je vanuit het hart opgerichte, los te laten. Zakelijk gezien klopt mijn vertrek helemaal. De stichting was er in het begin om het gat op te vulIen dat ontstond door de stop van het Veterinair Fonds. We waren toen het enige fonds dat huisdieren van minima ondersteunde. Inmiddels is er een handvol stichtingen die zich inzet voor huisdierenwelzijn. Bestuursfuncties duren daarbij meestaI drie tot vijfjaar en ik was al 7 jaar bestuurder van Quidem Carus. Ik Iiet mijn functie met een goed gevoel achter. Mijn opvolgster heeft een mooie staat van dienst. Ze heeft zowel in de zakelijke aIs de non-profit sector gewerkt en is bekend met sociaal ondernemen.”

“De mens zelf is dierbaar, een partner of eventuele kinderen zijn dierbaar maar een huisdier is dat zeker ook. Quidem Carus betekent globaal vertaald ‘daadwerkelijk dierbaar’ in het Latijn. Ik bedacht de naam Quidem Carus om aansprekend en herkenbaar te zijn voor dierenartsen. Latijn is hen vanuit hun studie bekend. Die herkenning vond ik een goed startpunt om een band op te bouwen met dierenklinieken waaraan we uitbetalen.”

"Quidem Carus onderscheidt zich doordat we aanvragen goed screenen alvorens wij een gift doen, daar ben ik trots op. Aanvragen die bij ons binnenkomen verwerken wij met actuele gegevens van aanvragers. We controleren aangeleverde stukken zelf en vormen zo een betrouwbaar beeld van de financiele draagkracht van een aanvrager. Daarin verschillen we met stichtingen die uitgaan van controles die andere organisaties eerder deden. Wij werken zo omdat we met donateursgelden werken en wij het belangrijk vinden om verantwoordelijk met het geld om te gaan dat wij in vertrouwen van onze relaties zoals fondsen en donateurs, krijgen. Het toetsen van inkomen en vermogen is arbeidsintensief maar geeft inzicht om goede beslissingen te nemen. Door te toetsen of, en zo ja, hoeveel aanvulling vanuit ons nodig is om een dier te helpen, kunnen we meer dieren helpen. We zijn daarin een pragmatische organisatie, zo is ook onze communicatie. Sommige aanvragers zijn ouderen, daar houden we aIs stichting rekening mee in de communicatie. Als iemand informeel communiceert, passen we ons daarop aan. Wat dat betreft zijn we klantgericht en respecteren we mensen in hoe zij wiIIen communiceren.”

“Ik zou het mooi vinden als de stichting zich op een professionele en tegelijk toegankelijke manier blijft inzetten voor mensen die ‘met hun handen in het haar zitten’ om het welzijn van hun huisdier.”

 
Onvergetelijke huisdieren

“Sommige dieren zijn me bij gebleven door de bijzondere situatie. Zo was er een jong rood katertje dat de wasmachine in was gekropen en een halve wasbeurt meedraaide. Op wonderbaarlijke wijze overleefde hij het, wel bont en blauw en met een gescheurde oogkas. In de kliniek kibbelde de eigenaren over hoe stom het was dat dit was gebeurd. Het was echt een ongeluk! Het was ook puur geluk dat een jonge dierenarts –die tijdens haar studie Diergeneeskunde bij Quidem Carus betrokken was als adviseur- het katertje behandelde. Zij nam hem mee naar huis voor observatie- en nazorg. De kosten werden geschat op duizend euro maar was door de thuisopvang minder dan verwacht. Het gebeurde in een weekend dat ik zelf weg was. Via WhatsApp Ieefde ik en de rest van de club mee en volgden we hoe het ging met het katertje. Het kwam gelukkig goed met hem!”

“Nog iets dat mij bij zal bijven, is een man die door een gasexplosie in zijn chalet bijna alles wat hij had verIoor. Hij en zijn vier honden waren binnen en overleefden de gasexplosie. De man moest met heftige brandwonden naar het ziekenhuis. De honden hadden brandwonden en gehoorbeschadiging. Buren vingen de dieren op en betaalden het eerste pakket aan zalf, antibiotica en pijnstilling. Maar dat was niet genoeg en er was al snel meer medicatie nodig. Naast een crowdfunding die buren en vrienden hadden opgezet, betaalde de stichting ook een deel. Van de man zagen we Iater een foto waarop hij op een ziekenhuisbed lag volledig in het verband. Het ging naar omstandigheden goed met hem.”

“Er was ook een keer een aanvraag van een iemand die steeds werd afgewezen door fondsen waar hij hulp zocht. Reden voor de afwijzingen was dat de man genoeg inkomen had om de kosten zelf te betalen. Zijn hond zat met een pijnlijke voorpoot en liet niks horen van de pijn maar Iikte steeds zijn voorpoot. De begrote kosten om de hond te behandelen lag rond de tweeduizend euro. De behandeling moest snel gebeuren, om artrose te voorkomen. Toen wij de bewijsstukken beoordeelde, bleek dat het bijna volledige loon van de man werd ingehouden om een schuld af te betalen. De man kreeg een vast, laag bedrag aan weekgeld voor zijn boodschappen. In zijn budgetplan zat geen reservepotje voor financiële tegenvallers. Ook voor ons was het hoge bedrag een onhaalbare kaart. Onze gemiddelde bijdrage ligt rond de driehonderdvijftig euro. We wilden de hond toch helpen en vroegen (met toestemming van de eigenaar) om een second opinion bij een dierenkliniek waarmee wij samenwerken. Uit de nieuw gemaakte röntgenfoto’s bleek dat het eerdere behandelvoorstel was gemaakt op basis van röntgenfoto’s van slechte kwaliteit. Voor een bedrag rond de vierhonderd euro en de bereidwilligheid van de dierenkliniek die ons korting gaf herstelde de hond volledig. De aanpak ‘zelf toe te dienen medicatie en rust’ bleek hier effectief."

“Ik verwacht dat de behoefte aan een fonds als Quidem Carus nooit ophoudt te bestaan. Het is namelijk tijdloos om dat wat je dierbaar is op handen te dragen. Die gedachte beelden wij uit in ons logo: de silhouetten- en de oortjes van de dieren komen overeen met een tijdloos kasteel. De dieren worden op handen gedragen en dat heb ik al die tijd ook gedaan met de stichting. En met die gedachte draag ik het met een gerust hart over aan de club die er nu weer met volle energie zijn schouders onder zet. Ik wens ze alle succes en zal ze blijven volgen.”